ჩემი მეგობრები, რომლებსაც შეუყვარდათ...

ერთს ღმერთი შეუყვარდა, მეორეს აქაური, მიწიერი კაცი.
ორივე გამოყლევდა.
ერთი დღე და ღამე საგალობლებს უსმენს და ფეისბუქზე რაღაც ქადაგებებზე მთაგავს და ჩატში მიგზავნის, მეორეს ელემენტარული გადაწყვეტილება ვერ მიუღია ისე, რომ თავის ბიჭს არ გადაურეკოს.
უკვე წლებია ერთმანეთს ვიცნობთ, ასე მგონია მთელი ცხოვრებაა. მიუხედავად იმისა, რომ მრავალი წლის წინ ჩვენი, სამივეს გზა სხვადასხვა მხარეს წავიდა, ერთმანეთთან კონტაქტი არ გაგვიწყვიტავს. პირიქით, არცერთს არ "მოგვინახავს" ისეთი ადამიანი, რომელიც ჩემთვის მათ შეცვლიდა, ან მათთვის მე შემცვლიდა.
რაღაც ქიმიური კავშირი ყოველთვის არსებობდა ჩვენს შორის. რა მანძილსაც არ უნდა დავეშორებინეთ ერთმანეთთან, ყოველთვის ვიცოდით ერთმანეთის ამბები, კარგიც და ცუდიც. არასდროს არცერთს ერთმანეთთან ისეთი შეცდომა არ დაგვიშვია, რომ ჩვენი მეგობრობა კითხვის ნიშნის ქვეშ დამდგარიყო, ისეთ შეცდომებზე მაქვს საუბარი, ყლექალა გოგონები რომ უშვებენ ხოლმე ე.წ სადაქალოში. ძალიან მშვიდად გავატარეთ ჩვენი მეგობრობის მრავალი წელი. არც ზურგს უკან გვისაუბრია ერთმანეთზე ერთმანეთთან და არც სხვასთან გაგვიტანია ამბავი.
მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთს საერთოდ არ ვგავართ, არც ხასიათით და არც პროფესია აგვირჩევია ერთნაირი და ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ საერთოდ რატომ მოგვეწონა თავის დროზე ერთმანეთი და რატომ ვმეგობრობთ თქო, მაინც ვერ ვხვდები და პასუხი არ მაქვს დღემდე.
ეხლა ჩემი პოსტი რაღაც ჰოლივუდურ ფილმს ჰგავს, კონკრეტულად ვერც ვიხსენებ აშკარად მაქვს რაღაც მსგავსი ნანახი, დაქალები რომ არიან და მერე მათ ცხოვრებაში ბიჭი გამოჩნდება და ის ურღვევს ყველაფერს, ათასი ფილმი მაქვს მგონი ნანახი მსგავსი შინაარსით მაგრამ ეხლა რეალურად მოხდა ეგ სირობა ჩვენს ცხოვრებაში.
არადა ნორმალური გოგონები არიან, კარგი აზროვნებით, არც ვიღაც პრახაბორკები, არც ქუჩის ქალები, არც ის გოგონები 2 კილო ტონალურით და ლისიჩკა ლაინერებით რომ მოძრაობენ, მიზანი ყოველთვის ჰქონდათ ცხოვრებაში, ბევრსაც მიაღწიეს, გასაჭირში დგომაც იციან მაგრამ რათ გინდა.
ერთმა თავი დაჰკრა და მონასტერში გადაწყვიტა განმარტოება, მეორეს ვიღაცა სირმა თავი მოაწონა.
მონასტერში რომელიც წავიდა, აქამდე მგონი ეკლესიაშიც არ იყო შენასვლელი. არც ათეისტი იყო და არც ფანატიკოსი ქრისტიანი. უბრალოდ თავისთვის ცხოვრობდა რა.
განა, იმას ვიძახი და ვამბობ რომ მონასტერში არ უნდა წავიდეს ადამიანი, როგორ გეკადრებათ. უბრალოდ რაღაც გარემოებამ ცხოვრებაში არ უნდა გამოგაყლევოს.
რომ დაიკარგა მისი ახლობლებისგან გავიგე სადაც იყო, ამ 20+ ასაკში ემოობა მოუნდა და გამოსავალი ეკლესიაში დაინახა.  იქიდან რომ იკადრა და უკან დაბრუნდა, ისე შევხვდით თითქოს არაფერი, ძალიან სათუთად მინდოდა მეკითხა რამ გამოგასირა თქო, მაგრამ სანამ კითხვას დელიკატურად დავსვამდი, ტელეფონი მომაჩეჩა ხელში და 200 + სელფი მანახა მონასტრის ეზოში გადაღებული თავშალწაკრული რომ ზის დარდიანი სახით. ჩემი დელიკატური კითხვა გვერდზე გადავდე და ღიმილით დავუთვალიერე ყველა ფოტო. იქ ბუნება შევაქე, იქ ეკლესია, იქ ხალხი, ასე ზედაპირულად მოვედე ყველაფერს და რამოდენიმე საათი ვისმენდი მის საუბარს, როგორ დამშვიდდა და რა კარგი იყო იქ წასვლა. მაგრამ აქამდე რა აწუხებდა არ უხსნებია, ეგ ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე, რატომ წახვედი თქო, პასუხი ძალიან მარტივი იყო, "
"რა ვიცი უბრალოდ გადავწყვიტე სხვა ცხოვრება მენახაო"
"კაი" – თქო ვუთხარი და დავიშალეთ.
საღამოს გვიან ფეისბუქზე რომ შევედი, მაშინვე მომწერა, ნახე რა მოგასმენინოოო, აქამდე გემოვნებას არ უჩიოდა მუსიკაში, ფლეილისტიც ქრისტიანობისგან შორს ჰქონდა ძალიან.
ამიტომ საგალობლების მთელი ლისტი რომ მომაწოდა, უკვე ეგ კი არა მე გამოვსირდი.
"კაი" – მეთქი ისევ ეს მივწერე და სხვა ვერაფერი ვუთხარი.
ეს ყველაფერი იმიტომ მაკვირვებს, რომ მე სხვანაირი ადამიანი ვარ. რეალისტი ვარ, პრობლემების დროს ჩემს თავზე ვარ დამოკიდებული,  არც ჩემს თავზე ვიტყვი რომ ათეისტი ვარ, ღმერთის ჩემთვის მწამს და ის ზე კანონები რაც საზოგადოებაშია მიღებული ჩემთვის არ არსებობს. უფრო მეტად იმიტომ მაკვირვებს, რომ ჩემი მეგობარი სულ სხვა ადამიანი იყო.  თავისუფალი აზროვნებით, საკმაოდ განვითარებული, ცუდი ლექსიკითაც და არაქრისტიანული ქცევებითაც, გამოსავალს თავის თავში ეძებდა ხოლმე და არა ღმერთში. ახლა კი ჩვეულებრივი სექტანტია, აი ისეთი სავსე რომ არის ხოლმე ეკლესია ფარისეველი მორწმუნეებით სანთლის რიგში ერთმანეთს რომ ხოცავენ, აღსარებას, წირვას რომ ჩააბრებენ და იქიდან გამოსულები ორსულ ქალს ან კოჭლს ავტობუსში ადგილს არ დაუთმობენ, ან ქუჩაში მშიერ ძაღლს ტრაკში წიხლს ამოარტყამენ და ამაზე სინდისიც კი არ შეაწუხებთ, ან აი ისეთები, მამაოებთან რომ სელფებს იღებენ და შემდეგ ფეისბუქზე ლაიქებს აგროვებენ, მამაო თუ იტყვის წადი მოკალიო, რომ წავლენ და მოკლავენ.  ჩემი მეგობარი, რომელიც ერთ დროს ყველაზე კარგი იყო, ზუსტად ასეთი გახდა. ორპირი, დრამა დედოფალი, სექტანტი გიჟი ქრისტიანი მოკლედ რომ შემოვიფარგლო ის ვისაც მთელი ცხოვრება დასცინოდა ეხლა თვითონ ბრძანდება.

ეხლა მეორეს რაც შეეხება, ამაზე არანაკლებ მძიმე მდგომარეობა აქვს.
მთელი ცხოვრება რაც ვიცნობ, ფემინიზმს აწვებოდა, ქალების სიძლიერეზე და დამოუკიდებლობაზე ტვინს ტ*ნავდა. და ეხლა? ეხლა დღე და ღამე ტელეფონს უყურებს, რომ აბა როდის დაურეკავს შეყვარებული, სახეში შესციცინებს, ყველაფერს ასრულებს, ისეთ ყლეობებს აკეთებს ხოლმე, მინდა სახეში შევაფურთხო და საერთოდ ხმა აღარ გავცე, მაგრამ მერე ვხვდები, რომ ისედაც იმხელაზეა დაცემული და დამცირებული, როგორც ადამიანი, მეცოდება კიდეც რაღაც მომენტში.
ნუ თავიდან ძალიან ჩვეულებრივად დაიწყო, ეს მამრი უბრალოდ ერთ–ერთი მამრი იყო, რომელიც მისი თქმით, წერდა სმს–ებს და ტვინს უჭამდა, ერთად დავცინოდით ხოლმე,  ერთად ვიცინოდით მოწერილ სმს–ბზე, მაგრამ რამოდენიმე ხნის მერე, ისეთი პროგრესით განვითარდა ამ სიცილ–კისკისში ურთიერთობა, ეხლა დაცინვა კი არა სად მოახტეს აღარ იცის ჩემმა მეგობარმა. თითქოს ბოლო კაცია დარჩენილი დედამიწაზე და სხვა არასდროს შეიყვარებს.
ბიჭი როგორია? საშუალოდ ჩვეულებრივი თბილისელი ბიჭი. ცოტა მოჰიპსტერო, ცოტა ემო, ცოტა კაცი, ცოტა სერიოზული, ცოტა იუმორიც,  აი ფიზიკურად რომ ვერ ვარგიან, მაგრამ თავიანთი ყლე იუმორით, წარმოსახვითი შარმით, ჩემი მეგობრისნაირი ყლექალების წყალობით პოპულარულები რომ არიან აი ეგეთი ბიჭია.
ყველაზე გამაღიზიანებელი ის არის, რომ ჩემი მეგობარი, ისევ იმას აწვება, რომ ძლიერი ქალია და ისევ ფემინიზმზე მიმახვილებს ხოლმე ყურადღებას, მაგრამ ამ დროს ნერვიულად ათამაშებს ფეხს და ტელეფონში იყურება ყოველ წამს, ვინ იცის მერამდენედ უქექავს თავის შეყვარებულს ფეისბუქს, რომლის პაროლიც ჩუმად გაიგო. თან მიხსნის, რომ მას  და იმას შორის იმდენად იდეალურადაა ყველაფერი, რომ სიყვარულთან ერთად საოცარი მეგობრობა აკავშირებთ და დამალული არაფერი აქვთ, ამ დროს ხმაში დაბნეულობა ეპარება და ნერვიულობს, მე კიდევ მინდა მაგ დროს თავზე ხელი გადავუსვა და ვუთხრა რომ მორჩეს ცახცახს და ტვინის ტყვნას და ცოტა ხანი გაჩუმდეს და თავი დამანებოს, მაგრამ არაფერს არ ვიძახი და ისევ ვაგრძელებ მოსმენას.
ის კი მიყვება, იმაზე და იმის მეგობარ დაქალებზე, რომ საგანგაშო არაფერია და მას უბრალოდ მეგობრები ჰყავს, სანამ ხმას ამოვიღებ თვითონ იწყებს ახსნას, რომ მერე რა თუ ბიჭი გოგოსთან იმეგობრებს, ჩვენც ხომ გვყავს ბიჭი მეგობრებიო, ძმებივით რომ ვუყურებთო, მე კიდევ მინდა ვუთხრა, რომ შენ რომ შენი შეყვარებულის დაქალები მაგის დები გგონია, უკვე რამდენი ხანია მოკლე კაბის ქვეშ ხელებს უფათურებს და ტრაკშიც კარგად უყურებს თქო, მაგრამ არ მინდა გული ვატკინო და ეს დამაჯერებლური ტონი გავუტეხო, ამიტომაც თავს ვუქნევ და ვეთანხმები.


როგორც ღმერთზე, ისე ურთერთობებზე და ძლიერ ქალებზეც ჩემი შეხედულება მაქვს.
ზოგადად, დემონსტრანტობას და აქციებზე სლოგანებით გამოსვლას, რომ ქალები ძლიერები არიან და იმსახურებენ ყველაფერს საუკეთესოს, მირჩევნია იმას მივაღწიო, რომ ყველაფერი საუკეთესო მივიღო და ცხოვრებაში სხვაზე არ ვიყო დამოკიდებული, აი ეს მგონია ძლიერი ქალობა და დამოუკიდებლობა. სერიოზული ურთიერთობა არასდროს მქონია, იმიტომ რომ არც არავინ შემყვარებია, არავინ შემყვარებია იმიტომ, რომ ამდენ ყლეობას რასაც ირგვლივ ვუყურებ ნამდვილად ვერ ავიტან და საკუთარ თავზე არ გამოვცდი. მეზარება კიდეც ვინმე ჩემს ცხოვრებაში შემოვუშვა. თავაზიანი და კეთილი ვარ საპირისპირო სქესსთან, მაგრამ როგორც კი ვატყობ რომ სულ ცოტა სერიოზულ რამეში გადადის უბრალო ფლირტი, მაშინვე თავს ძალიან შეწუხებულად ვგრძნობ და მაშინვე ვახვევინებ. ჩემი კომფორტის ზონა მაქვს და ნამდვილად არ ვარ მზად მანდ ვინმე შემოვუშვა, მითუმეტეს ის კონტიგენტი რასაც ვუყურებ და ვიცნობ.
ზოგადად ერთი წესი არსებობს ჩემთვის რომელსაც ყოველთვის მივყვები! არასდროს ავყვე გრძნობებს და არასდროს დავკარგო საკუთარი თავი, ამიტომაც ყოველთვის ყველაფერს ცივი გონებით ვუდგები.
და ალბათ მაგიტომაც მწყინს ასე ძალიან, იმ ადამიანების ყურება, რომლებაც საკუთარი თავი დაკარგეს. ერთ დროს სულ სხვა ადამიანები, იმ ადამიანებად გადაიქცნენ, ვისზეც ხშირად დაუცინიათ.

მოკლედ ჩვენი მრავალხნიანი დაქალობა საცოდავად მაგრამ ასე თუ ისე,  გრძელდება, ისევ ვიკრიბებით, თემა უკვე სხვაა, ერთი თავის მამრზე საუბრობს, ნერვიულობს, ამ დროს მეორე აჩერებს და ეუბნება რომ უფლის ნებით ყველაფერი კარგად იქნება და უფლის ნებაა მათი ერთად ყოფნა, მე კიდევ მინდა ამ დროს ორივეს სახეში შევარწყიო და ვუთხრა რომ ჩვენი მეგობრობა დამთავრდა. თუმცა მაინც ვუყურებ ამ ყველაფერს, მაინტერესებს სადამდე მივა ეს სიტუაცია, გინდა ერთი მხარე და გინდა მეორე, ხელში წარმოსახვითი პოპკორნი მიჭირავს და სანახაობას ველი. თუმცა ნელ–ნელა ვატყობ თავს ვარიდებ შეხვედრებს, საუბარს. მათ ნახვასაც ვცდილობ მოვუკლო, ყველაზე სამწუხარო ამ სანახაობებში ის მოხდა, რომ ორი ადამიანი დავკარგე და ჩვენს შორის იმხელა დაშორებაა, რომ ეს მანძილი აღარასდროს დამოკლდება.

როგორ გაუსწორდნენ თავშესაფრიდან ორი დღის გამოსულ ძაღლს თავისივე ეზოში.

ჩემი კორპუსის მიმდებარე ტერიტორიაზე ჯერ კიდევ არ გამქრალა გორიალას სისხლის კვალი და ალბათ კიდევ კარგა ხანი არ გაქრება, დამნაშავე და მწამებელი კი არც ვიცი ვინაა, ალბათ დღეს დილასაც ძალიან მშვიდად და მხნედ ჩააბიჯა გორიალას სისხლში ფეხი და ისე გაიარა გზა. ალბათ საღამოსაც ასე ჩააბიჯებს კიდევ და არც მაშინ შეაწუხებს ცოტა სინდისი მაინც.

გუშინ დილას ძალიან წვიმდა, დილას 8 საათზე გამეღვიძა და მივხვდი გარეთ გასვლას, გეკას და გორიალას გასეირნებას აზრი არ ჰქონდა. 9ს რომ წუთები ეკლდა უკვე გადაღებული ჰქონდა წვიმას, დავიწყე მზადება ეზოში ჩასასვლელად, საჭმელს ვუმზადებდი ორივეს, რომ საშინელი ყეფა გავიგე გორიალასი, შემდეგ ძაღლის კივილი,ტირილი, ვიღაც კაცის ხმა და უცბად ყველაფერი მიჩუმდა, დედაჩემი მაშინვე ფანჯარას ეცა და თვალი მოჰკრა კაცს რომელიც მთელი სიჩქარით გარბოდა, სხვა ახლო–მახლო სულიერი არავინ ჭაჭანებდა.  ეგრევე ჩავვარდი ეზოში არც ძაღლი იყო და არც ვინმე ადამიანი. გეკას ვოლიერთან მივედი გარაჟის კარი გამოვაღე და მივხვდი, რომ საქმე ძალიან ცუდად იყო, ძაღლი ცახცახებდა, კანკალებდა, ტანს ვერ აჩერებდა, ტიროდა, მივხვდი , რომ გორიალას თავს რაღაც ცუდი მომხდარიყო რაც გეკამ დაინახა. გეკა გამოვიყვანე და იმ ადგილის ყნოსვა დაიწყო სადაც გორიალა იწვა, მაშინ დავაფიქსირე, რომ ზუსტად იმ ადგილას დიდი ლოდი ეგდო, რომელიც წინა ღამეთ სხვაგან იდო, იქვე იყო სისხლის ნაკვალევიც. აი მაშინ დავრწმუნდი, რომ ძალიან ცუდი რამე მოხდა. უფრო ცუდი ის იყო რომ გორიალა არსად ჩანდა, რა არ ვიფიქრეთ, ხომ არ მოკლა–თქო, ხომ არ ჩააგდო ვინმემ მანქანაში და წაიყვანა თქო ( ეგეთებიც მოსულა ჩემს სამეზობლოში) მოკლედ მთელმა ოჯახმა დავიწყეთ გორიალას ძებნა ან ცოცხლის ან მკვდრის. ზუსტად 4 საათი ვეძებდით, სისხლის კვალს გავყევით, კვალს ერთ–ერთ მაღაზიამდე სხვათაშორის საკმაოდ შორს მივყავდით, ადგილ–ადგილ უფრო მეტი სისხლი ესხა. საშინელი გრიგალი იყო და ალბათ არც ჩვენი ძახილი ესმოდა. ძალიან მეშინოდა გორიალას ნახვა, იმიტომ რომ არ ვიცოდით რა სჭირდა საიდან სდიოდა სისხლი, რამოდენიმეჯერ ჩავედით ეზოში მაგრამ ვერ ვნახეთ. მერე ერთმა მეზობელმა მითხრა ნახევარი საათის წინ ვნახე, სისხლი სდიოდა კოჭლობდა და დაბლა წავიდაო. კიდევ წავედი მოსაძებნად, ყველა კუთხე–კუნჭული მოვიარე, მაგრამ ვერსად ვერ ვნახე. დედაჩემმა ვეტ–ექიმ დათო ომარაშვილს  დაურეკა და უთხრა რაც ხდებოდა, დათომ გვითხრა როგორც კი იპოვით 112ში დარეკეთ და თავშესაფარში მეც მაშინვე ავალო. უშედეგოდ ვეძებდით გორიალას მთელი ჩემი ოჯახი. ბოლოს სახლში ამოვედით, და კიდევ ერთხელ მამაჩემი ჩავიდა კიდევ დავივლი ტერიტორიას იქნებ ვნახოო, რამოდენიმე ხანში დარეკა და თქვა ვიპოვეო, ჩავედით მაშინვე ძლივს მოლასლასებდა, ეგრევე ფოთლებში ჩაწვა და არ დგებოდა,  რომ დამინახა თავს ძალა დაატანა და მოვიდა დამიწვა ფეხებთან, თათი ჰქონდა დაზიანებული ორ ადგილას, ერთი ბალიში ჰქონდა გახეთქილი და ოდნავ მაღლა გაჭრილი ჰქონდა, ეტყობა ქვა სანამ თათზე დაეცემოდა მანამდე გაედო კიდურს და გაუჭრა. ძალიან ცუდად იყო, ცახცახებდა, არ დგებოდა, მაშინვე დავრეკეთ 112ში, გორიალას გადაყვანა ვცადე ჩემს ავტოფარეხთან მაგრამ იმ მხარეს არაფრით არ გამომყვა, ბოლოს ხელში ავიყვანე და სახლში წავიყვანე. როგორც კი ლიფტიდან გამოვიდა მაშინვე დაწვა ვერც სახლში ვერ შემოვიდა.არც დასაფენზე დაწვა არაფერზე.  დედაჩემმა გადაუხვია თათი, ვერაფრით ვერ დამშვიდდა არადა გორიალა არააა მშიშარა ძაღლი, თუმცა ისეთი რამე შეემთხვა. მალე მოვიდა 112 ის მანქანა, მანქანა ძალიან ახლოს სადარბაზოსთან მოაყენეს პირდაპირ, რომ ძაღლი ადვილად შეგვესვა მანქანაში. ძალიან მალე გადაიყვანეს მუნიციპალურ თავშესაფარში და მაშინვე გაუკეთა ყველა პროცედურა სოსო ბოჭორიშვილმა, საკმაოდ რთულად ჰქონდა გორიალას საქმე, მართალია მოტეხილობა არ იყო, მაგრამ თათის ბალიშის დაზიანება საკმაოდ რთული შემთხვევაა, ეს მათი მთავარი საყრდენი ძალააა სიარულის დროს. მძიმედ ჰქონდა დაზიანებული გორიალას ეს ბალიში, ამიტომ ოპერაციაც და  ნაკერებიც დასჭირდა. თავშესაფარში არ იყო მაგრამ ჩვენც და გორიალასაც გვკითხულობდა ვეტ–ექიმი ნოდარ მაღრაძე, რამოდენიმეჯერ გადარეკა გაიგო გორიალას ამბავი და ჩვენ გვატყობინებდა მის ამბავს. ოპერაციის შემდეგ კი სოსოც დაგვიკავშირდა და გვითხრა როგორ ჩაიარა ყველაფერმა, საღამოს კი დათომაც მოინახულა და მანაც გაგვაგებინა ამბები.

აი ასე იყო გორიალა სანამ მაშველები მოვიდოდნენ

ესეც ოპერაციის მზადების და ოპერაციის ამსახველი ფოტოები. გორიალა ხელში აყვანილი შეიყვანეს საოპერაციოში და გამოიყვანეს, შეშინებული იყო და შოკურ მდგომარეობაში, მთელი დღე დასჭირდა თურმე, რომ ცოტათი დამშვიდებულიყო.

არც კი ვიცი რა, გორიალა სულ 2 დღე გამოვიდა თავშესაფრიდან, მანამდე ბევრი დაბრკოლება გაიარა, და ძლივს მოვიდა თავის სახლში. ასე მეგონა, ძლივს ყველაფერი მორჩა, ირბენს, თავისუფალი იქნება და ძალიან ბედნიერი–თქო. მართლაც ასე იყო, ისეთი სიხარულით გადმოხტა მანქანიდან და მთელი კორპუსის ეზო სიხარულით მოირბინა, სურათის გადაღებაც ვერ მოვასწარი ისე ცანცარებდა.

მთელი ბავშვობა და შემდგომი პერიოდი, საზოგადოებისგან ის ინფორმაცია მოდიოდა, რომ თავშესაფარში  რომ ძაღლი მოხვდება ეს ნიშნავს, რომ ფაქტიურად ის მკვდარია, ასეც იყო ადრე საქართველოში, მაგრამ ახლა, ძაღლები გამოკეტილ ვოლიერში უფრო უსაფრთხოდ არიან ვიდრე გარეთ, ამ ველურ საზოგადოებაში.

გორიალა არის ყველაზე უწყინარი ძაღლი. არც კი ვიცი ვინ იყო ასეთი სადისტი, რომ ესეთი სისასტიკით გაუსწორდა. ყველაზე მეტად კი გორიალას ამბავს გეკა განიცდის, გეკა ხომ იცით ვინცააა? აი ეს ლამაზი ბიჭი. იმის, გამო რომ გეკა მარტო ეზოში არ გადის და ვოლიერშია, გორიალა როგორც კი მოვიდა გეკას დაუჯდა ვოლიერთან, გარედან ცხვირებს მიადებდნენ და ასე იყვნენ. მთელ დღეებს რაც აქ იყო გორიალა, იქ ატარებდა მელოდებოდა როდის გამოვიყვანდი გეკას, მერე თამაშობდნენ დახტოდნენ, როცა შევიყვანდი ისევ იქ ეწვა, ღამეც იქ იწვა, მხოლოდ რამოდენიმეჯერ გავიდოდა გაირბენდა გაითამაშებდა და მერე ისევ იქ ბრუნდებოდა. ჰოდა ეს ყველაფერი ზუსტად გეკას თვალწინ მოხდა, გორიალას ასე სასტიკად გეკას თვალწინ გაუსწორდნენ, გეკა კი შიგნიდან ყეფდა, მაგრამ ვერაფერს გახდა და ვერ გადაარჩინა თავისი მეგობარი. ახლა როცა გორიალა აქ აღარააა, როგორც კი გამომყავს მაშინვე სუნავს იმ ადგილს სადაც იწვა გორიალა და გარბის მოსაძებნად, ვერ ჩერდებდა შფოთავს, სულ ზის ვოლიერთან და ელოდება რომ ისევ მოვა. 112 ის მანქანამ ისე წაიყვანა გორიალა, რომ გეკამ თვალი ვეღარ მოკრა, ანუ მან არც კი იცის ცოცხალია თუ არა. მხოლოდ გორიალას ყეფა და ტირილი გაიგო ბოლოს. ეს ის მომენტია, როცა არც კი ვიცი როგორ დავამშვიდო, როგორ ავუხსნა, რომ გორიალა ცოცხალია და კარგადაა და არაფერია სანერვიულო, მაგრამ ხომ იცით თქვენ როგორია ძაღლური სიყვარული და ერთგულება. თანაც გეკა ერთადერთია, ვინც დაინახა ვინ ცემა გორიალა, ვინ იყო ის კაცი, მაგრამ ჩვენდა სამწუხაროდ ცხოველებმა არ იციან ლაპარაკი და ვერც გავიგებ ალბათ ვინ იყო ეს ადამიანი.

დარწმუნებული ვარ ეს ის ადამიანია, ვინც დედაჩემმა დაინახა ფანჯრიდან, თუ როგორ გარბოდა და იმაშიც დარწმუნებული ვარ, რომ ეს ადამიანი, სადღაც ძალიან ახლოს ცხოვრობს ჩემთან მეზობლად.
აუცილებლად ვიპოვი და გავიგე ვინააა და პასუხს ვაგებინებთ!


ასე იწვა გორიალა გეკასთან ახლოს,  ესეც ერთ–ერთი მისი  კოტრიალის და ძილი დროს მოვასწარი გადაღება

არ მესმის, როგორ შეიძლებდა გაუსწორდე ესე შენზე სუსტ და დაუცველ არსებას, გორიალაზე თავს დავდებ რომ არ გაიწევდა არავისზე, იმაშიც დარწმუნებული ვარ, რომ გორიალას მარტო ქვა კი არ ჩასცა იმ სადისტმა, არამედ მანამდე კარგადაც ცემა. თანაც ქვას რომ ვამბობ, რამე პატარა არ გეგონოთ, დიდი ბლოკები რომ არის ხომ იცით? აი ეგ ჩაარტყა იმ მწვალებელმა. ბრაზი მკლავს და მახრჩობს, რომ ეს ყველაფერი ვერ დავინახე და ვერ დავიცავი გორიალა, რომ არ ვიცი ვინაა ზუსტად ეს ახვარი და ახლაც დაუსჯელი დადის!

მაგრამ იცით კიდევ რა მაცოფებს? ერთი კატეგორიაა ეს სადისტი ხალხი,  და მეორეა აი ის ხალხი ვინც უბრალოდ არ ეხმარება დაზარალებულ ცხოველს, მაგალითად ჩემი მეზობელი, რომელმაც დაინახა სისხლიანი გორიალა, არც კი მოსვლია თავში აზრად, რომ 112ში დაერეკა, კარგი ადამიანო აჰა "გიტყდება" ამ 112ში დარეკვა? მე დამირეკე, მე შემეხმიანე მითხარი, რომ აი ვნახე ეს ძაღლი და ესე ცუდათაა. მაგრამ არა! არაფერს არ აკეთებენ! ესენი დიდად არ განსხვავდებიან მწვალებლებისგან!

არ ვიცი რა გვეშველება, როგორ უნდა დავიცვათ ჩვენი ოთხფეხა მეგობრები? ფეისბუქზე სხვადასხვა ჯგუფებში ყოველდღე მხვდება სხვადასხვა ხალხის პოსტები, რომლებიც ხან დახმარებას ითხოვენ დაზარალებულ ცხოველებზე, ხან თვითონ ეხმარებიან, ყოველ წამს ყოველ დღე, ვიღაც სადისტი ძალადობს სრულიად უდანაშაულო დაუცველ არსებებზე, და ჩვენ ვერ ვაკეთებთ ვერაფერს. ვერ ვაკეთებთ ვერაფერს, იმიტომ, რომ ეს სადისტი მანიაკები ჩვენზე მეტნი არიან, ბევრად მეტნი და ასე მგონია ეს ყველაფერი ომია, სადაც ჩვენ ვიბრძვით ჩვენი ცხოველების დასაცველად და ასე მგონია... ამ ომს ალბათ ვერასდროს მოვიგებთ.

მანამდე კი ალბათ კიდევ დიდი ხანი იქნება ჩემი ეზო მოსვრილი გორიალას სისხლით და დამნაშავე კიდევ ბევრჯერ ჩააბიჯებს მასში თავისი ბინძური არსებით.

ვეტ–ექიმები, რომელსაც არ უყვართ ცხოველები.

ერთ–ერთი ყველაზე ცუდი მომენტია, როცა შენი ოთხფეხა მეგობარი არის ცუდად, მაგაზე ცუდია როცა ექიმს რომელსაც ენდობი, იმედი გაქვს და გჯერა რომ ყველაფერს გააკეთებს შენი მეგობრის გადასარჩენად,  ხვდები რომ საერთოდ არ აინტერესებს ეს და არანაირ თანაგრძნობას არ გიცხადებს, პირიქით რასაც აკეთებს, იმასაც ძალით შვება.

ამ სფეროში, არც ისე გამოცდილი ვიყავი ადრე. მე ცხოველები არ მყავდა, მაგრამ ჩემს ორ მეგობარს ჰყავს ახლაც, ერთს კატა, მეორეს ძაღლი. ამიტომ ხან იმათგან ვიგებდი ხოლმე ვეტერინარების ამბებს, ხან პირადად რომ მივყვებოდი მაშინაც შევსწრებივარ. თუმცა ეხლა როცა ორი ძაღლი მყავს და საუბედუროდ სულ მაგათ ექიმებში ვარ, უკვე ჩემს მეგობრებს გადავასწარი, კლინიკების და ვეტერინარების ცოდნაში. ჰოდა ერთ რამეში დავრწმუნდი, ძალიან , ძალიან ბევრი ექიმია, რომელსაც უბრალოდ არათუ არ აინტერესებთ ცხოველები არამედ ეზიზღებათ კიდეც! გასინჯვის და შეხების დროს ისეთი სახე აქვთ, გეგონება ან ზიზღისგან გული წაუვათ ან არწყევენ.

ამ ქვეყანაში ზოგადად აღარ მიკვირს არაფერი, მაგრამ ეს მაინც მიკვირს! როგორ შეიძლება ადამიანი იყო ვეტ–ექიმი, ამდენი წელი ისწავლო და ბოლოს როცა სამსახურს იწყებ, ცხოველებს ვერ იტანდე და გეზარებოდეს მისი მორჩენა.  99% დარწმუნებული ვარ, ეს პროფესია ძალით არ ექნებათ არჩეული. ძალით ამ ქვეყანაში არჩევინებენ, იურისტის, ეკონომისტის, ექიმის რაც მთავარია პროფესიებს მშობლები შვილებს. მაგრამ აი არ მჯერა, რომ ვინმეს ოჯახი თავიანთ შვილს აიძულებს, გინდა თუ არა წადი და ცხოველები მოარჩინეო, ამის იმიტომ არ მჯერა, რომ საქართველოში ცხოველები არ უყვართ და აქედან გამომდინარე მაგათი ბედიც კიდიათ, ჰოდა აი აქედანაც გამომდინარე თითქმის გამოვრიცხავ იმ ამბავს, რომ ვინმეს ეს პროფესია ძალით ჰქონდეს არჩეული, ჰოდა შე კაი ოჯახის შვილო, თუ გეზიზღება და გეზარება ამ ცხოველების მოვლა ვინ გაძალებდა და ვინ გაიძულებდა რომ  ამ საქმეს გაჰყოლოდი?

თუმცა უკვე წამოვიდა სხვა ფაქტორი, ეკონომიური ფაქტორი. დღეს თუ კარგი ვეტ–ექიმი ხარ, ან არ ხარ კარგი მაგრამ კარგ რეკლამას უკეთებ შენს თავს და გაბაზრებული გაქვს, რომ ცხოველებზე დარდით კვდები, ოპერაციებს კარგად აკეთებ, მაშინ ბევრი პაციენტიც გეყოლება და კარგი სამსახურიც გექნება, ანუ ფულიც გექნება. ჰოდა ალბათ მაგ პერსპექტივითაც აირჩევენ მალე ამ პროფესიას. ზუსტად აქ უშვებენ შეცდომას! არ შეიძლება ადამიანი დაეუფლოს ასეთ პროფესიას და მხოლოდ რაღაც საგნების ქულებით ხდებოდეს მათი მიღება! ჯერ უნდა შეფასდეს მისი ადამიანობა, დამოკიდებულება ცხოველებთან და მერე უნდა დართონ ნება, რომ ეს პირი ცხოველს მიეკაროს! ნუ რათქმა უნდა ჩვენს ქვეყანაში ეს ასე არ ხდება და ამიტომაცაა ამდენი უმაქნისი, უჟმურ–სახიანი ვეტექიმებით სავსე ქვეყანა.  რას ამბობ, შენი ცხოველი გეტყვის და ხმას ამოიღებს და მოგიყვება როგორ იქცეოდა ექიმი თუ რა? ამიტომაც თითქმის ყოველთვის მართლები არიან.

ვეტ–ექიმები კი ახლა არიან ყველგან, მაგალითად ვეტერინარულ მაღაზიებში, გამყიდველად უმეტესად ვეტ–ექიმები არიან და მათთან საუბრის დროსაც ძალიან მარტივად შეგიძლიათ გაიგოთ რა კონტიგენტია. ჰოდა იმის გამო, რომ ძალიან ხშირი შეხება მაქვს, სხვადასხვა კლიკინებთან, ვეტ–აფთიაქებთან, ვეტ–მაღაზიებთან, და მუნიციპალურ თავშესაფართანაც, ყველა ამ ხალხზე დაკვირვებით, გამოვარჩიე ვეტ–ექიმის რამოდენიმე ტიპი, რომლებსაც ეხლა განვიხილავ და თქვენც გაგაცნობთ. მოდით დავიწყებ ყველაზე სასიამოვნო ტიპით, მართალია ამ პოსტში ვეტერინარების უარყოფით მხარეზე ვლაპარაკობ, მაგრამ მათი ტიპების ჩამოთვლაში პირველს ყველაზე დადებითს განვიხილავ

I - მზრუნველი და ცხოველის მოყვარული. ასეთი ვეტერინარი ყველაზე საიმედოა, წარმოიდგინეთ რა ბედნიერებაა, როცა შენი ცხოველის მორჩენა მარტო შენ კი არ გინდა, არამედ თვითონ ის ადამიანიც ამითაა დაინტერესებული, როცა უნდა რომ, გამოაჯანმრთელოს, გამოიკვლიოს, თუ ერთ დაავადებას ეჭვობს და ის არ აღმოჩნდა აგრძელებს ძებნას, ეს მას არ ეზარება, მარტივი მიზეზის გამო, მისი პრიორიტეტი არის ცხოველის კარგად ყოფნა. ექიმი, რომ ასეთი იყოს, მას უნდა უყვარდეს ცხოველები. სხვა შემთხვევაში ასე არ მოიქცევა. საბედნიეროდ მე ვიცნობ ასეთ ადამიანს, რომელსაც არ ეზარება არასდროს თავისი საქმის კეთება, ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ წამს, დღის ნებისმიერ მონაკვეთში, სიცივეში, სიცხეში, ქარში ყინვაში, არასდროს არ იხევს უკან, თუ რამით მაინც შეუძლია დახმარება მაშინვე მზადააა გააკეთოს ყველაფერი. ასეთ დროს, ადამიანი ყოველთვის გრძნობ თავს იმედიანად, იმიტომ, რომ იცი რო რამე და შენს ძაღლს/კატას რამე გაუჭირდეს, არის ადამიანი ვისი იმედიც გაქვს და იცი, რომ არ დაზარდება და თავს არ აგარიდებს. იცით როგორი უნდა იყოს თქვენი ოთხფეხა მეგობრის ექიმი? დარწმუნებული უნდა იყოთ, რომ  ევერსტის წვერზე რომ აღმოჩნდეთ, დაურეკოთ და უთხრათ, ძალიან გვჭირდება შენი დახმარება და გთხოვ მოდი–თქო, უნდა იცოდეთ, რომ ევერესტზეც ამოვა და თქვენს ცხოველსაც  უშველის. იცოდეთ, თუ ასეთი პატრონი ჰყავს თქვენს ცხოველს, მაშინ ძალიან ბედნიერი ადამიანი ხართ. მე საბედნიეროდ მყავს ასეთი ადამიანი, კიდევ კარგი.


II – პროფესიონალი, მაგრამ გულგრილი და უდარდელი. ასეთი ტიპი, დაახლოებით იმას უტოლდება, ვისაც ცხოველები არ უყვარს. წარმოიდგინეთ, პროფესიონალი არის, ცხოველს საიქიოდანაც მოგიბრუნებთ, მაგრამ მთავარია მოინდომოს და პრობლემა სერიოზულად მიიღოს, ანუ თქვენ ეუბნებით, რომ რაღაც საშინელება სჭირს თქვენს ცხოველს, მაგრამ ის არ თვლის ამას საშიშად, პირიქით გამშვიდებთ. ძალიან უდარდელად ხვდება ამ პრობლემას, მოკლედ აქ მთავარია ესეთი ადამიანი, კარგად გააჯანჯღაროთ, რომ ყურადღება მიაპყროს თქვენი ცხოველის პრობლემას, და დამიჯერეთ  თქვენს კატას/ძაღლს ყველანაირი ხიფათისგან იხსნის და ძალიან კარგადაც მიხედავს, რადგან არც ცოდნა აკლია და არც ენთუზიაზმი, მთავარია დაიჯეროს რომ საქმე რთულადაა.


III - პანიკიორი. ოოო, ამას კიდევ უდარდელი ჯობია. წარმოიდგინეთ, თქვენი ძაღლი უბრალოდ მოწყენილია, ამის ათასი მიზეზი შეიძლება იყოს, მაგალითად დაიღალა, ამინდი არ მოსწონს, მაძღარია, უბრალოდ მობეზრდა ძაღლობა ან რავიცი მილიონი მიზეზი, ამ დროს თქვენ ურეკავთ ან მიგყავთ ექიმთან და ის გაპანიკებთ, გეუბნებათ, რომ საქმე ცუდათაა, რადგან ცოტათი მოწყენილია, ესეიგი რაღაც საშინელება სჭირს, შავი ჭირი, კიბო, ენტერიტი. არადა ამხელა პანიკა შეიძლება საერთოდაც არ იყოს საჭირო. პირადი გამოცდილებიდან მოგიყვებით, გეკამ ერთხელ მუცელი მოიღორა და დაემართა ფაღარათი, წავედი ვეტ–აფთიაქში საჭირო მედიკამენტების საყიდლად, დაინტერესდა იქ ვეტ–ექიმი და მკითხა რა სჭირსო, ვუპასუხე რაც და მაშინვე მეუბნება, იცი? შეიძლება ენტერიტია, დაალევინებ წამლებს გეგონება გამოკეთდა მაგრამ ბოლოს მაინც ცუდად გახდება და იცოდე ყურადღება მიაქციეო, მაინც ალბათ მოკვდებაო, ეგრე ხდება ხოლმეო. პასუხი არ გამიცია, არც არაფერი მიყიდია იქ, ისე გამოვედი. აი ეხლა ნორმალურია ეგეთი ექიმი?  მესმის, რომ უნდა იყო ყურადღებიანი და ფრთხილი ასეთ დაავადებებთან, მაგრამ პატრონი არ უნდა შეშალო, შენი გიჟი გონებით და არ უნდა გააგიჟო ირგვლივაც ხალხი. მოკლედ ასეთი ვეტ–ექიმი თუ გყავთ, დროზე მოაშორეთ თქვენი და თქვენი ოთხფეხას ცხოვრებიდან.



IV –  მოჩვენებითი მზრუნველი. ეს ტიპი დაახლოებით, ქართველ ოღრაშ ვაჟკაცს უტოლდება. ბევრი რომ არ ვილაპარაკო პირდაპირ ისევ ცხოვრებისეულ მაგალითზე გადავალ. ვეტ–ექიმის საუბარს შევესწარი, ურეკავდა ეტყობა პაციენტის პატრონი და ეს ტიპი ძალიან უხეშად შემოიფარგლებოდა მოკლე–მოკლე პასუხებით, "ხო!" "არა!", "ხომ გითხარით არაა?" "ვერ გაიგეთ?" ამ დროს შემოდის, ქართველი კაცების პარამეტრებით მაგარი ნაშა, და ეს ექიმიც, დემონიდან უცბად გარდაისახა ანგელოზად, კაბის ქვეშ შეუძვრა რამის, სული მიჰყიდა,  და დიალოგში ასეთი წინადადებაც გააჟღერა როგორიცაა, მე ძალიან მიყვარს, ცხოველები და ვზრუნავ მათზე, არასდროს მეზარება არაფერი, ამიტომ იცოდეთ, რომ თქვენს გვერდით ვარ. გავიდა ეს ნაშა და ისევ იგივე სახე დაიყენა. მოკლედ მინდოდა კარგად მეგინებინა და ერთი–ორიც ამომერტყა. 


V - "ყველაზე ჭკვიანი". ასეთი ტიპის ხალხს საერთოდ ვერ ვიტან და ახლა კიდევ ვეტერინარი რომ იქნება ხომ საერთოდ. ეს არის ადამიანი, რომელიც ყველა წინადადებაში ცდილობს გამოამჟღავნოს თავისი ცოდნა, ლაპარაკობს ტერმინებით, "მკაცრი" ტონით, როცა შეკითხვას სვამ, ძალიან გაკვირვებული გეუბნება პასუხს, თან ისეთი სახე აქვს ამ დროს, რომ თავს უხერხულად გრძნობ რატომ დასვი შეკითხვა და ეს შენ თვითონაც უნდა გცოდნოდა, არადა შე ჩემისა ეგ ტერმინები რომ ვიცოდე, და ჩემი ძაღლის დიაგნოზი რატომ მოგიყვან ცხოველს საერთოდ!  
ასეთი ადამიანი, ხაზს უსვამს თავის ცოდნას, აკეთებს მხოლოდ ამას! და არა იმას, რომ ამდენ ლაი–ლაის ადგეს და ცხოველს მიხედოს, შეიძლება ასეთი ტაქტიკაც აქვთ, ჰგონიათ, რომ რაც უფრო გამოხატავს თავის განათლებულობას მით უფრო მოიპოვებს პაციენტის პატრონის კეთილგანწყობას და იმედს, ეგეც ერთგვარ მის კომპლექსზე მეტყველებს. ჰოდა მინდა ეგ იმედი გაგიცრუოთ, ვიცი, რომ უნივერსიტეტში კარგად ისწავლეთ, მაგრამ ეგ სწავლა სულ ფეხებზე მკიდია მე პირადად და დარწმუნებული ვარ სხვებსაც, როცა ცხოველი მოგვყავს თქვენთან, ტრაკი აწიეთ, გააჩუმეთ ეგ ენა და მიხედეთ პაციენტს! ტერმინების განმარტებანი კი შეგიძლიათ ასაკში რომ შეხვალთ მაშინ გამოუშვათ წიგნად.




VI – ვეტ–ექიმი, რომელსაც არ უყვარს ცხოველები და უბედურია თავისი ბედით, იმიტომ, რომ მეტს იმსახურებდა! 

აი ეს, არის, ის ვიზეც დასაწყისში ვსაუბრობდი, ეს არის ადამიანი, რომელსაც არ უნდა ამ ცხოველებზე ზრუნვა, მაგრამ რა ქნას, ფულს შოულობს, კარგი სახელი აქვს, პოპულარულია და რა ქნას აბა? როგორმე უნდა აიტანოს ეს "დასაწვავი პროფესია". ცხოველთან შეხების დროს თითის წვერს რომ ადებენ, ზერელედ და პასუხსაც უცბად ზერელედ რომ გესვრის. რაც შეიძლება ბევრი აცვია, რომ არ დაისვაროს ან არ დაიფხაჭნოს, შორიდან ეპარება ცხოველს და ცდილობს პროცედურა მალე მოათავოს, ან უბრალოდ დათვალიერება თუა მაგასაც მალე ცდილობს, რომ მორჩეს. ყველაზე ცუდი ისაა, რომ ეს ყველაფერი სახეზე აწერია, კარგი აკეთებ ამ ყველაფერს, გააკეთე, მაგრამ ის მაინც ისწავლე, რომ დამალო ეს ემოცია. როდესაც სინჯავს ცხოველს სახე რომ აქვს გამომეტყველებით "ამის დედაც მოვტყან, მე უფრო მეტს ვიმსახურებ, ვიდრე ამ ძაღლის/კატის ტრაკში ძრომიალს". 
ასეთი ტიპის ექიმზე მეტი რაღა უნდა ვთქვა, ერთი შეხედვა და დანახვა, როგორ ექცევა ცხოველს ეგეც საკმარისია და მთელი ცხოვრება მეყოფა, რომ "შთაბეჭდილება" არ დამეკარგოს.  ამიტომაც კიდევ ვიმეორებ! სანამ ამ პროფესიას დაეუფლებიან, სხვა ფასეულობებს უნდა მიექცეს ყურადღება, მათი უნივერსიტეტში ჩაბარების დროს! 

კიდევ ძალიან ბევრ ტიპად შეიძლება ვეტერინარები დაიყონ, მაგრამ აღარ გავაგრძელებ, ვფიქრობ ეს ყველაზე მთავარი ტიპებია რაზეც ვისაუბრე. 

თუმცა მე აქ ვილაპარაკე უკვე შემდგარ ვეტერინარებზე, მაგრამ არ მისაუბრია მომავალ ექიმებზე. ახალგაზრდა თაობასაც ვიცნობ გოგო–ბიჭებს, და ვაი ჩვენი და ჩვენი ოთხფეხა ცხოველების ბედი, ვის ხელში უნდა ჩავარდეს!! საშინლად ცივები, ყველაფერზე პასუხია "დაძინება". რამე აწუხებს? დაძინება, რამე ცოტათი სერიოზულია? დაძინება! ყველა გამოსავალს მხოლოდ აქ ხედავენ. ისე ცივად და გულგრილად მიუსჯიან ხოლმე ამ ცხოველებს განაჩენს, მერე დადგება და ერთ სემინარს ჩაატარებს სიკეთეზე და სიბრალულზე, ამის მერე წავა და დეკოდეკოზიან ძაღლს დასაწყისი სტადია რომ აქვს, სასიკვდილოდ გასწირავს. კიდევ კარგი ჯერ მხოლოდ სწავლობენ და რეალურად შესაძლებლობა არ აქვთ რამე გააკეთონ და იმის იმედიც მაქვს მათი უმრავლესობა არ შედგება როგორც ვეტერინარი, რომ არ დაღუპონ ცხოველები. 

არადა, იმის იმედიც არ მაქვს, რომ რამე გამოსწორდება. ეს სიტუაცია რაც ხდება ვეტ–ექიმებში, არც ქვეყნის განვითარების ბრალია და არც ხელისუფლების. ეს არის ერის პრობლემა! ერს არ უყვარს ცხოველები, თუ ერს არ უყვარს ცხოველები, მაშინ ეს პროფესიაც ზედმეტია.

ჰოდა შე კაი ადამიანო, რომ იცი რომ არ გიყვარს ეს ცხოველები, რატომ ირჩევ ამ პროფესიას? წადი ჩააბარე სადმე სხვაგან, ეკონომისტი გახდი, იჯექი ბანკში, ადვოკატი გახდი, ნოტარიუსი და აკეთე ისე ფული, მაგრამ ამ ცოცხალ არსებებს მაინც ნუ დახოცავ და გაწყვიტავ!

ამ ყველაფრის მერე, მაინც იმ ადამიანების იმედად ვარ, ვისაც უყვარს ცხოველები და ვინც პირველ ტიპში განვიხილე, მხოლოდ ეგენი თუ გამოასწორებენ სიტუაციას! მოკლედ გვჭირდება, კეთილი, სათნო, ცხოველების მოყვარული და თავდადებული ადამიანი!

რაც შეეხება, სხვებს, კარგი იქნება თუ ვეტერინარები წაიკითხავენ ამ პოსტს და რავიცი იქნებ ცოტა გონება გაუნათდეთ.  ისიც ძალიან გამიხარდება თუ  თავიანთ თავსაც ამოიცნობენ...